Wywód przodków

Wywód przodków w linii prostej obejmuje moich dziadków urodzonych w większości oraz zamieszkałych przez większość swojego życia w Pionkach. Spośród pradziadków wszyscy mieszkali co najmniej przez pewien okres w Pionkach, natomiast większość z nich związała się z miastem na stałe. Głównym powodem przyjazdów była możliwość zdobycia pracy w rozwijającym się mieście w latach 30-tych XX wieku.

Adam Wójcicki

Adam Wójcicki urodził się w Młynku Janiszewskim nieopodal Radomia dnia 4 marca 1911 r. jako syn murarza Jana Wójcickiego oraz służącej w Radomiu Józefy z Kaputów. W dniu 26 grudnia 1931 roku Adam w wieku 20 lat poślubił rówieśniczkę Władysławę Falińską w kaplicy parafii Serca Jezusowego w Radomiu). Ślub, praca i dorosłość W dniu 26 grudnia 1931 roku Adam w wieku 20 lat poślubił rówieśniczkę Władysławę Falińską w kaplicy parafii Serca Jezusowego w Radomiu1 (Glinice, ul. Kościelna 1). W rok po ślubie na świat przychodzi pierwszy syn małżonków Wójcickich Kazimierz. W kolejnym roku Adam zostaje wcielony do wojska. Zasadniczą służbę odbywa w latach 1933-1935 w Wilnie 2. W okresie od 1935 do 1939 Adam ponownie jest zatrudniony w prywatnym zakładzie budowlanym ob. M. Różański w Radomiu. W okresie okupacji wojennej Adam wraz z całą najbliższą rodziną przebywają w Jeleńcu (woj. Lubelskie, pow. łukowski). Zajmuje się głównie pracami dorywczymi np. naprawia piece kaflowe mieszkańcom wsi i okolic, dokonuje naprawy dachu miejscowej kaplicy. Po zakończeniu działań wojennych i powrocie do Radomia Adam zostaje przyjęty w 1946 do Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego - Przedsiębiorstwo Państwowe Wyodrębnione w Krakowie Oddział w Radomiu1 gdzie pracuje do roku 1949. W okresie od 9 września 1949 Adam pracuje w Spółdzielnia Budownictwa Wiejskiego Samopomoc Chłopska w Warszawie Oddział w Kielcach Kierownictwo Robót Kozienice. Pracuje w charakterze samodzielnego majstra na budowach: magazynu zbożowego C.R.S.2 w Garbatce oraz szkoły podstawowej3 w Zwoleniu. Z dniem 20 kwietnia 1950 został zwolniony na własną prośbę. Z dniem 1 maja 1950 Adam podjął pracę w Radomskim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Radomiu na stanowisku majstra budowy oraz starszego majstra budowy. Współpracę z zakładem zakończył z dniem 31 sierpnia 1973 roku. Od dnia 13 września 1973 Adam pracował w Przedsiębiorstwie Budowlano-Remontowym Handlu i Usług BUDREM w Kielcach mieszczącym się w budynku przy ulicy Buczka 47A w Kielcach (obecnie ul. Paderewskiego). Zajmował stanowisko brygadzisty murarskiego oraz starszego majstra. Z dniem 5 marca 1976 r. Adam przechodzi na emeryturę. Adam umarł w Radomiu w dn. 16 grudnia 1992 r. Został pochowany na Cmentarzu rzymskokatolickim w Radomiu przy ul. Limanowskiego 72.

Władysława Wójcicka zd. Falińska

Władysława Wójcicka urodziła się dnia 22 października 1911 roku o godz. 11:00 rano w Radomiu. Jej rodzicami byli niepiśmienni robotnik z Glinic Józef Faliński oraz Marianna z domu Krzesiak pochodzący z Milejowic zlokalizowanych nieopodal Radomia. Władysława ukończyła 7 klas1 szkoły powszechnej, którą było Ośmioklasowe Gimnazjum Marji Gajl w Radomiu. Ślub, praca, dorosłość Władysława poślubiła Adama Wójcickiego syna murarza Jana oraz Józefy z Kaputów w dniu 26 grudnia 1931 roku w Radomiu o godz. 10:00. Uroczystość odbyła się w Parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Radomiu w Glinicach przy ul. Kościelnej 1. W dniu ślubu Władysława oraz Adam mieli po 20 lat. Przed wybuchem wojny młode małżeństwo mieszkało w Młynku Janiszewskim. Wkrótce urodziły im się dwie córki: Barbara w dniu 24 czerwca 1937 roku oraz Jadwiga w dniu 15 października 1938 roku. Radom został dotknięty działaniami wojennymi 1 września 1939 wraz ze spadkiem pierwszych bomb, a już 8 września do miasta wkroczyli Niemcy. W czasie wojny w dniu 15 marca 1940 na świat przyszło trzecie dziecko o imieniu Józef. Wielu polskich pracowników fabryki „Łucznik” zaangażowało się w działalność konspiracyjną, której jednym z przejawów było wykradanie części karabinowych i pistoletowych. Niebezpieczeństwo oraz agresja okupanta rosła wraz z nasileniem działań konspiracyjnych przez obywateli okupowanego miasta Radomia. Po jednej z akcji dywersyjnych w roku 1940 w poczuciu niebezpieczeństwa Adam oraz Władysława pod osłoną nocy spakowali się i wraz z dziećmi Barbarą, Jadwigą oraz Józefem wyjechali do odległego o 140 km Jeleńca (wieś k. Łukowa) położonego w województwie Lubelskim. W podróż zabrali jedynie rzeczy osobiste oraz najpotrzebniejsze tj. koce, kołdry oraz poduszki. W Jeleńcu znaleźli schronienie w dworku dziedzica Dmochowskiego. Zostali przyjęci ciepło oraz życzliwie przez lokalną społeczność. Ich sytuacja życiowa poprawiła się znacznie w stosunku do dotkniętego głodem miasta Radomia. Przed wkroczeniem do Jeleńca wojsk rosyjskich w roku 1944 dziedzic uciekł w obawie przed życiem własnym oraz rodziny. W dniu 1 lipca 1946 Adamowi oraz Władysławie urodziło się czwarte dziecko o imieniu Wacław. Wkrótce po ustaniu działań wojennych rodzina wróciła szczęśliwie w całości do Radomia. Zamieszkali w Młynku Janiszewskim wraz z rodzicami Adama. Miasto opanowane było głodem oraz zniszczeniami po licznych bombardowaniach.Adam pracował w swoim zawodzie pracownika branży budowlanej odbudowując zniszczony Radom oraz jego okolice. Władysława podjęła z dniem 1 listopada 1951 roku pracę w Zakładach Metalowych w Radomiu jako pracownik fizyczny. W latach 1952-1955 rodzina mieszkała w Jedlni Letnisko w gminie Gilowice. Przez krótki okres kolejnym miejscem zamieszkania była Garbatka Letnisko. Od dnia 16 lutego 1955 roku zamieszkali w Pionkach ul. Nowa Kolonia barak nr. 3 lokal 1. Obecnie na tym miejscu mieści się Publiczne Gimnazjum z Oddziałami Integracyjnymi Nr 2 im. Adama Mickiewicza. Władysława rozpoczęła pracę w Wytwórni Chemicznej nr. 8 (współczesna nazwa zakładu pracy: Zakłady 22 Tworzyw Sztucznych „Pronit” S.A. w Pionkach). Władysława umiera 23 kwietnia 2000 r. w Radomiu i zostaje pochowana wraz z mężem Adamem.

Dokumenty oraz fotografie

Kontakt

Jeśli chcesz się z nami skontaktować, napisz na:
jakub.tomasikiewicz@gmail.com